یک کارشناس مسائل بین‌الملل گفت: آمریکایی‌ها همراه ناتو به افغانستان رفته بودند و تمام اعضای ناتو در افغانستان حضور داشتند، اما در مقابل یک گروه قرون‌وسطایی که افکار عقب‌مانده‌ای دارند، در نهایت مجبور شدند در دوران ترامپ با آن گروه وارد مذاکره بشوند که این خودش اولین شکست بود، چرا که به طالبان مشروعیت داد و از طرف آمریکایی‌ها به رسمیت شناخته شد.
تاریخ انتشار :دوشنبه ۱۵ حمل ۱۴۰۱ ساعت ۰۸:۰۰
کد مطلب : 99498
وی افزود: در آن مقطع بعد از حادثه یازده سپتامبر، آمریکا تحت عنوان مبارزه علیه تروریسم به افغانستان حمله کرد و حکومت اول طالبان را سرنگون کرد و به قول خودش دموکراسی را به افغانستان هدیه داد. بیست سال تمام آمریکایی‌ها در افغانستان حاکم و مستقر بودند. تعداد بسیار زیادی نظامی و افسران امنیتی، سفارتخانه ای بزرگ با تعداد بسیار زیادی آمریکایی تحت پوشش دیپلمات بر سرنوشت افغانستان حاکم بودند اما پس از بیست سال، وعده‌هایی که آمریکایی‌ها می‌دادند به هیچ عنوان محقق نشد و علاوه بر اینکه دموکراسی در افغانستان حاکم نشد، حکومت‌های فاسدی مثل حکومت اشرف غنی بر این کشور حاکم شد. هیچ نوع توسعه معناداری در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، علمی و زیرساختی در افغانستان اتفاق نیفتاد و بسیاری از مردم افغانستان در زمان حاکمیت آمریکا از این کشور مهاجرت کرده و به کشورهای مختلف دنیا رفتند و ترجیح دادند که از کشور خودشان خارج بشوند. در واقع، حاضر شدند رنج مهاجرت را تحمل کنند، اما در حکومتی که توسط آمریکایی‌ها سر کار آمده بود، باقی نمانند.
دکتر اسداللهی تصریح کرد: در این بیست سال، همان گروه طالبانی که توسط آمریکایی‌ها سرنگون شده بود به‌تدریج توانست خودش را بازیابی و شروع به پیشروی کند. آمریکایی‌ها همراه ناتو به افغانستان رفته بودند و تمام اعضای ناتو در افغانستان حضور داشتند، اما در مقابل یک گروه قرون‌وسطایی که افکار عقب‌مانده‌ای دارند، در نهایت مجبور شدند در دوران ترامپ با آن گروه وارد مذاکره بشوند که این خودش اولین شکست بود، چرا که به طالبان مشروعیت داد و از طرف آمریکایی‌ها به رسمیت شناخته شد؛ اما بعداً معلوم شد که اصل این مذاکره برای گرفتن تضمین از طالبان بوده تا در زمان خروج آمریکایی‌ها از افغانستان، طالبان به آن‌ها حمله نکند؛ یعنی به‌طور کامل ملت افغانستان و حتی آن افراد شیفته غرب و غربزده‌های افغانی را به حال خودشان رها کرده و فقط نیروهای خودشان را نجات دادند.
این کارشناس مسائل بین‌المللی تأکید کرد: حتی بالاتر از این، آمریکا در این خروج (فرار) هم‌پیمانان خودشان را هم خبر نکرد؛ یعنی یک تصمیم کاملاً یک‌جانبه گرفته شد. زمانی که می‌خواستند به افغانستان حمله کنند، تصمیم دسته‌جمعی در ناتو گرفته شد، بحث شد و سپس تصمیم‌گیری و حمله شد؛ اما در عقب‌نشینی یا به تعبیر دقیق‌تر فرار آمریکایی‌ها هیچ مشورتی با هم‌پیمانان خود انجام نداد و با آن مدل مفتضحانه فرار کرد؛ فراری که میلیاردها دلار سلاح و تجهیزات را روی زمین برای طالبان باقی گذاشت. افرادی که با آمریکایی‌ها در آن بیست سال کار می‌کردند، با چه وضعی به آمریکایی‌ها متوسل می‌شدند و حتی به هواپیماهای نظامی آمریکا آویزان می‌شدند که خودشان را نجات بدهند که عملاً هم نجاتی در کار نبود.
وی افزود: آمریکایی‌ها [حتی] اگر سال‌های طولانی در کشوری حضور داشته باشند، به‌دنبال آبادکردن و عمران و توسعه آن کشور نخواهند بود. آمریکایی‌ها در هر منطقه ای [تنها] به دنبال حضور نظامی و امنیتی هستند و آن کشور را تبدیل به کانون بحران برای همسایه‌ها تبدیل می‌کنند. در افغانستان آمریکایی‌ها با ایجاد پایگاه‌های مختلف سعی می‌کردند که افراد عضو گروهک‌های مختلف ضدنظام جمهوری اسلامی [ایران] را به افغانستان برده و آموزش داده، مسلح و سازماندهی کنند؛ یعنی فقط به افغانستان به‌عنوان پایگاه نظامی-امنیتی نگاه می‌کردند. نتیجه‌اش هم آن، شکست مفتضحانه شد. آمریکایی‌ها هیچ‌وقت توسعه و پیشرفت را برای دیگر کشورها نمی‌خواهند. هر آنچه می‌خواهند برای خودشان است و آن‌هم برای آن طبقه سرمایه‌دار حاکم، نه برای ملت و شهروندان عادی خودشان که اتفاقاً همین شهروندان عادی آمریکا در قالب ارتش آمریکا به افغانستان آمده و کشته و مجروح و قطع عضو شدند و بسیاری از آن‌ها دچار بیماری‌های روحی-روانی گردیدند. در واقع، آن‌ها بهای این نوع تجاوزگری را پرداخت می‌کنند ولی سود آن در جیب سرمایه‌دارها و کمپانی‌های بزرگ می‌رود.
payam-aftab.com/vdciv5a3.t1a332bcct.html