دیروز، هشت ثور، روز پیروزی انقلاب اسلامی در کشور بوده‌است. اما در ده سال اخیر از سالروز پیروزی جهاد مردم افغانستان، به گونهٔ شانداری، گرامی‌داشت به عمل نمی‌آید.

دیروز، هشت ثور، روز پیروزی انقلاب اسلامی در کشور بوده‌است. اما در ده سال اخیر از سالروز پیروزی جهاد مردم افغانستان، به گونهٔ شانداری، گرامی‌داشت به عمل نمی‌آید. اگرچه این جشن بعد از حملهٔ تروریستی به یکی از مراسم آن در سال ۱۳۸۶ در کابل که در آن حامدکرزی نیز حضور داشت، دیگر به شکل شانداری تجلیل نشد؛ اما به گونه‌های کوچک و بی‌رنگ در ولایت‌های کشور یا هم در مرکز تجلیل می‌شده‌است. اما در کنار اینکه تجلیل شاندار از این روز، درین ده‌سال به هر بهانه‌ای که بود، از طرف دولت صورت نگرفت، موازی با این بی‌مهری، تلاش‌هایی برای کمرنگ جلوه دادن آن نیز صورت گرفته‌است.
برجسته کردن رویدادهای منفی و جنگ‌های بعد از هشت ثور، یکی از تلاش‌هایی بود که به هدف سیاه نشان‌دادن این روز صورت گرفت؛ اما چرا از این روز، گرامیداشت لازم به عمل نمی‌آید و دولت فقط همه‌ساله از آن با یک مراسم نهایت تشریفاتی کوتاه و کوچک در ارگ تجلیل می‌کند که شاید سال‌های دیگر از این هم خبری نباشد. به راستی پشت این برخورد چه چیزی نهفته‌است؟
به نظر می‌رسد که با هشت ثور در کشور، در سال‌های اخیر، برخورد سیاسی شده‌است. زیرا با توجه به اهمیتی این روز، در تاریخ معاصر کشور دارد و جهاد توانست که یک انقلاب را در ساختار سیاسی کشور و موقعیت سیاسی و اقتدار اقوام به وجود بیارود و قدرت را دچار تحول عمیق کند برای برخی از تنگ‌نظران روز خوشی نیست. همین مسئله سبب اصلی تلاش‌های سیاسی برای بیرنگ ساختن این روز شده‌است. حتی تاجایی که در سال‌های اخیر، از ۲۸ اسد، سالروز استرداد استقلال کشور را به مراتب سنگین‌تر و پررنگ‌تر از هشت ثور تجلیل می‌کنند. در حالی که هشت ثور روزی است که بقای افغانستان را در جغرافیای جهان تضمین کرد و رویدادهای پس آن هم با گذشت همه‌سال‌ها امروز مشخص شده‌است که چگونه اتفاق افتاده‌اند و ادامهٔ جنگ امروز حقانیت دولت آن زمان را در برابر دیگر گروه‌های جنگجو تصدیق می‌کند. با این‌همه هشت ثور، به‌رغمِ همهٔ تلخی‌های پس از آن، یک روز افتخارآمیز، برای همهٔ ما شمرده می‌شود. ۸ ثور، روز پیروزی جهاد برحقِ مردمِ افغانستان و حوادث تلخِ پس از آن نیز نتیجهٔ دسیسه‌های کلانِ بیرونی و بین‌المللی علیهِ این روز بود که بر ملتِ ما تحمیل شده و تاکنون هم ادامه دارد. از جانب دیگر مسلماً انقلاب‌ها در سرتاسر جهان، با ناآرامی‌ها و آشفته‌گی‌های بسیار همراه بوده و نمونه‌های بارزِ آن حتی در تاریخِ کشورهای اروپایی و دیگر ملل جهان مشاهده شده‌است.
اما جدای از این مسئله، پیروزی مجاهدانِ افغانستان و تشکیل دولت اسلامی، از آن‌جا که خلافِ تعاملاتِ قدرت‌های منطقه‌ای و بین‌المللی بود، جهان را برای بر زمین زدنِ دولت نوپایِ مجاهدان به‌نحوی متحد کرد و اوضاع به گونه‌ای رغم خورد که اگر در آن زمان دولتِ مجاهدین در برابر این دسیسه‌ها ایستاده‌گی نمی‌کرد، افغانستان به پاکستان سپرده می‌شد تا شاید شامل کنفدراسیونِ آن کشور شود. بدون شک جلوگیری از چنین مصیبت بزرگی، نمی‌توانست بدون ویرانی و قربانی باشد؛ ویرانی و قربانی‌یی که از چهار طرف بر دولتِ آن زمان افغانستان تحمیل شد.
اما ترسی که از تحولات طبیعی بعد از هشت، در کشور که همانا تغییرات بنیادین و اساسی در عرصهٔ قدرت بود، به وجود آمد، برخی از جریان‌های رادیکال و حذف‌گرا را ترغیب کرد تا در برابر آن از دسیسه کار گرفته و با رویکردهای عوام‌گرایانهٔ قبیله‌ای و با استفادهٔ سو، از موقف جامعهٔ جهانی، عمل کنند و دوباره در پی تداوم قدرت به گونه گذشته و ارتجاعی بر شانه‌های مردم باشند. هشت ثور اگر هیچ آرزشی نداشته باشد حد اقل پیام آور تحول در دل قدرت و سیاست افغانستان که نشام می‌دهد که این کشور به سمت تغییرهای بنیادین می‌تواند حرکت کند. پس هشت ثور با همه تلخی‌هایی که داشت، ارزشی بزرگی برای مردم افغانستان و درس کلانی برای آینده است.
منبع: ماندگار