دکتر محمدسرور مولایی، یکی از اندیشمندان بزرگ افغانستان است که آثار ارزشمندی در قلمرو زبان و ادب پارسی و تاریخ و فرهنگ کشور نگاشته یا تصحیح و ویرایش کرده است.
در دوره‌ای که در دانشگاه تهران درس می‌خواند، از خرمن دانش استادانی چون سید جعفر شهیدی، بدیع‌الزمان فروزان‌فر، پرویز ناتل خانلری، ذبیح‌الله صفا، سید صادق گوهرین، عبدالحسین زرین‌کوب، سید حسن سادات ناصری و حسین خطیبی خوشه چید. از 1348 تا 1369 نیز در بنیاد فرهنگ ایران زیر نظر دکتر پرویز ناتل خانلری به مطالعه و بررسی متون فارسی پرداخت. هم‌چنین از آغاز پایه‌گذاری بنیاد شاهنامه فردوسی، به عضویت هیأت تصحیح و تنقیح شاهنامه برگزیده شد.
دکتر مولایی از 1354 در دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی ایران به تدریس زبان و ادبیات فارسی پرداخت. در این مدت نیز توانست مراتب علمی را از استادیاری تا استادی تمام به دست آورد. با روی کار آمدن دولت تازه در افغانستان، ایشان به ریاست دانشگاه بامیان در مرکز افغانستان منصوب شد. از این رو، به میهن بازگشت و به خدمت پرداخت. در بازگشت از افغانستان، به ناچار از تدریس کناره گرفت و بیشتر سرگرم کارهای پژوهشی شد. مولایی هر از گاهی در دانشگاه کابل نیز تدریس کرده است.
دکتر محمدسرور مولایی، یکی از اندیشمندان بزرگ افغانستان است که آثار ارزشمندی در قلمرو زبان و ادب پارسی و تاریخ و فرهنگ کشور نگاشته یا تصحیح و ویرایش کرده است. افزون بر آن، آثار متعددی در زمینه‌های مولوی پژوهی، بیدل پژوهی و بازنشر آثار خواجه عبدالله انصاری هروی دارد. هم‌چنین این استاد دانشگاه در پست‌های اجرایی و علمی مختلفی در افغانستان و ایران، مصدر خدمت فراوان به زبان فارسی بوده است. آخرین اثر ارزشمندی که مولایی تصحیح کرده، سراج التواریخ نگاشته ملا فیض‌محمد کاتب است که سال گذشته به همت نشر امیری در کابل منتشر شد. خانه ادبیات افغانستان در ششمین جشنواره قند پارسی نیز که در ماه حوت سال 1390 در تهران برگزار گشت، مقام ادبی دکتر مولایی را گرامی داشته بود.
