کشورهای منطقه و جهان که فکر می‌کردند گفتگوهای صلح افغانستان نتیجه می‌دهد و معتقد بودند که طالبان تغییر کرده و به مذاکرات و گفتگوهای صلح خوشبین بودند نیز کم کم خوشبینی خود را از دست می‌دهند و به ماهیت غیر قابل انعطاف و خشن طالبان پی‌می برند.

با اینکه 20 سال از عمر نظام جدید افغانستان می‌گذرد و در این 20 سال تلاش‌های زیادی برای آوردن صلح در افغانستان از جوانب مختلف انجام شده است و دولت افغانستان شورای صلح تشکیل داد تا با گروه طالبان وارد گفتگو شود اما این تلاش‌ها ره به جایی نبرد و حتی طالبان رئیس شورای عالی صلح را هم ترور کرد.
در یک سال اخیر که این گفتگوها شتاب بیشتری گرفته و به صورت جدی تر دنبال می‌گردد بازهم هیچ نتیجه ملموسی نداشته است و هنوز هم در نقطه صفر قرار داریم. پس از اینکه جوبایدن اعلام کرد که نیروهای آمریکایی را تا ماه سنبله/شهریور سال جاری از افغانستان خارج می کند و در پی اعلام خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان ناتو هم تصمیم گرفت که نیروهای خود را از افغانستان خارج کند.
این مسأله باعث شد که گروه طالبان روحیه گرفته و دست به حملات غافلگیرانه علیه مواضع نیروهای دولتی انجام دادند و ولسوالی‌های زیادی را به تصرف خود درآورند. تشدید جنگ موجب شد که بازهم تلاش‌ها برای صلح بیشتر شود تا بتواند از شدت خشونت‌ها بکاهد و گره کور صلح را بگشاید. در نتیجه این تلاش‌ها یک نشست صلح دو روزه در تهران برگزار گردید و همچنین نشست دو روزۀ دیگر با اشتراک هیأت عالی رتبۀ دولت در قطر برگزار شد که هیچ کدام نتیجه ملموس و دستاورد قابل توجهی نداشت و حتی منجر به آتش بس موقت هم نگردید.
طالبان در این مذاکرات هم ذره‌ای از مواضع سرسختانه خود عقب نشینی نکرد و هیچ انعطافی از خود نشان نداد و کماکان بر استقرار نظام اسلامی آن هم بر مبنای قرائت طالبانی از دین تأکید و اصرار ورزید.
همزمان با گفتگوهای قطر ملا هیبت الله رهبر طالبان پیامی به مناسبت عید قربان منتشر نمود که در این پیام بر خلاف ادعای صلح طلبی و اعتقاد به راه حل سیاسی هیچ نشانه‌ای از تغییر در موضع طالبان دیده نشد و در این پیام به نحوی از دیگران خواست که به طالبان تسلیم شوند و امارت اسلامی طالبان را بر افغانستان بپذیرند.
واقعیت این است که میان شعار و عمل طالبان تناقض آشکار وجود دارد و طالبان هیچ گاه به شعارها و وعده‌های خود پایبند نبوده است.
طالبان با اینکه بارها اعلام کرده است که متعهد به گفتگو است و به راه حل نظامی اعتقاد ندارد و به زیرساخت‌ها و زیر بناها و تأسیسات عمومی آسیب نمی زند و به غیر نظامیان حمله نمی کند اما در عمل خلاف آن را ثابت کرده است. طالبان هم با صلح بازی می‌کند و تمرکز دولت و مجامع بین المللی را به گفتگوهای صلح جلب می‌کند تا بتواند با غافلگیری در میدان نبرد امتیاز بگیرد و پیشروی نماید که البته این سیاست طالبان برای آنها نتیجه هم داده است و زمانی که تمام توجه دولت افغانستان بر صلح متمرکز بود طالبان با گسترش جنگ و تشدید خشونت‌ها اقدام به تصرف ولسوالی‌ها نمودند. هم زیر بناها و تأسیسات عام المنفعه را ویران می‌سازد و هم به غیر نظامیان حمله کرده و آسیب می‌زند. با این وجود انتظار صلح از طالبان و تداوم گفتگوها با این گروه فرصت سوزی بیهوده و ساده لوحانه است.
دلیل آن هم این است که اولا طالبان یک گروه تروریستی ایدئولوژیک است و جریان شناسی این نوع گروه‌ها نشان می‌دهد که آنها سازش ناپذیر اند و گفتگو با این گروها بی‌ثمر است. طالبان، داعش، القاعده، جیش محمد، لشکر جنگوی، بوکوحرام، سپاه صحابه و ...همه از یک جنس و قماش اند و جز زبان تفنگ زبان دیگری را نمی‌فهمند.
ثانیا گروه طالبان یک گروه نیابتی است و از خود استقلال ندارد و رهبران این گروه دیکته‌های اسلام آباد را تکرار می‌کنند و پاکستان هم تا زمانی که برخی مسائل کلیدی مانند خط دیورند میان کابل و اسلام حل و فصل نشوند از دخالت در افغانستان و حمایت از گروه‌های تروریستی دست بر نخواهد داشت. از این رو دولت افغانستان به جای تضییع وقت در گفتگو با طالبان و فرصت سوزی‌های بی ثمر بهتر است مستقیما با اسلام آباد وارد گفتگوهای جدی شوند و اختلافات موجود و بی‌هوده را با اسلام آباد برای همیشه حل و فصل نماید.
برخلاف خوش‌بینی‌های ساده لوحانه بر تداوم مذاکرات صلح و تأکید بر این مسأله که جنگ راه حل نیست در مورد افغانستان جنگ تنها راه حل است و همانگونه که در سوریه و عراق سرکوب تروریست‌ها نتیجه بخش بود در افغانستان نیز طالبان باید از طریق نظامی و با قوۀ قهریه سرکوب شود زیرا طالبان اراده‌ای برای صلح از طریق گفتگو ندارد و باید با زبان تفنگ با آنها سخن گفت و مانند داعش سرکوب نماید همانگونه که خوارج را در صدر اسلام سرکوب کرد.
کشورهای منطقه و جهان که فکر می‌کردند گفتگوهای صلح افغانستان نتیجه می‌دهد و معتقد بودند که طالبان تغییر کرده و به مذاکرات و گفتگوهای صلح خوشبین بودند نیز کم کم خوشبینی خود را از دست می‌دهند و به ماهیت غیر قابل انعطاف و خشن طالبان پی‌می برند.