شادروان آیت الله محسنی، در چهار دههٔ اخیر در افغانستان، شاید تنها شخصیت و رهبری باشد که قایم به اوصاف ذاتی، فطری و اکتسابی خود بود و مرهون هیچکسی و عاملی نبود. او قبل از جهاد و آغاز بحران در کشور، شخصیت علمی، دینی، فرهنگی و اجتماعی والا مقامی بود که اعتبار خود را از دین، دانش و مردم به دست آورده بود، زاییدهٔ بحران، بازیهای سیاسی و حمایت خارجی نبود.