کنفرانس بین‌المللی کابل روز سه شنبه (۲۹/۴/۸۹) با شرکت بیش از ۶۰ کشور کمک کننده به افغانستان تشکیل می‏شود. در این کنفرانس ۳۹ وزیر خارجه، ۱۵ معاون وزیر خارجه و ۱۲ نماینده از سازمان‏های بین‏المللی حضور خواهند داشت. هلاری کلینتون وزیرخارجه ایالات متحده امریکا، منوچهرمتکی وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران، دبیرکل سازمان ملل و دبیرکل سازمان کنفرانس اسلامی در این کنفرانس شرکت می‏کنند.
به ظاهر ایده‌ی برگزاری کنفرانس کابل توسط آقای حامد کرزی در کنفرانس لندن مطرح شد و قرارشد که قبل از این کنفرانس، جرگه مشورتی صلح توسط خود افغان‏ها دایر شود. این جرگه چندی قبل در کابل دایر شد که قرار است از قطعنامه‌ پیشنهادی آن در کنفرانس  استفاده شود. از سوی مقام‏های دولتی افغانستان، بخصوص شخص رئیس جمهور چنین وانمود می‏شود که هدف اصلی این تلاش‏ها برقراری صلح در افغانستان و پایان دادن به جنگ از طریق مصالحه با طالبان است.
اهداف کنفرانس کابل در مصاحبه‏ های برخی مسؤولین دولت افغانستان از جمله دکتر اشرف غنی احمدزی که مسؤولیت برگزاری این کنفرانس را به عهده دارد و نیز در اظهارات مقام‏های خارجی از جمله استیفن دموسترا، نماینده ویژه‏ی سازمان ملل در امور افغانستان، تغییر در شیوه‏های کمک جامعه جهانی، واگذاری اختیارت بیشتر به ارتش و پلیس ملی افغانستان، واگذاری برنامه‏های حکومتداری، امنیت و مصالحه با طالبان به دولت افغانستان و بهتر سازی ارائه‏ی خدمات و توسعه اقتصادی عنوان شده است.
چند نکته در رابطه با اهداف اعلام شده‏ی کنفرانس کابل در خور توجه است:
۱- در این کنفرانس سعی می‏شود وانمود شود که مشکل افغانستان در داخل افغانستان و توسط خود افغان‏ها باید حل شود؛ در حالی که از بدو لشکرکشی ایالات متحده امریکا و پیمان ناتو به افغانستان این نظریه را تبلیغ و تحمیل کرده و می کنند که افغان‏ها توان حل مشکلات‏شان را ندارند و اگر کار به آن‏ها واگذار شود جنگ قومی و تنظیمی بر سر قدرت را از سر می‌گیرند. کشورهای مهم همسایه هم بدون استثنا متهم به دخالت و آتش افروزی شده و تنها جامعه جهانی (امریکا و ناتو) نجات دهنده‎‏ی افغانستان قلمداد شده و می‏شود. این در حالی است که در تمام کنفرانس‌ها از کشورهای همسایه و غیر همسایه که آن‎ها را مداخله گر می‎خوانند به عنوان کشورهای دوست افغانستان دعوت شده است.
۲- چنین وانمود می‌کنند که این کنفرانس بین‏المللی برای نخستین بار در افغانستان برگزار می‏شود و از این طریق امیدواری کاذب برای مردم بوجود می‌آورند. اما کارشناسان بر این باورند که شاید دولت افغانستان بخصوص شخص رئیس‏جمهورکرزی، برگزاری این کنفرانس را امتیازی برای خود قلمداد نموده و ثبت کارنامه‌های مثبت خود نماید. این در حالی است که در  پاییز سال ۱۳۸۱ نیز کنفرانس بین‏المللی گروه اجرایی بازسازی افغانستان در کابل برگزار شده بود.
۳- اظهارات مقام‏های دولتی و برگزار کننده‏ی کنفرانس کابل نشان می‏دهد که اهداف اعلام شده، همان گفته‏ها و درخواست‏هایی است که از سال ۱۳۸۳ یعنی از زمان کنفرانس برلین تاکنون در کنفرانس‏های متعدد مطرح شده اما در عمل کسی به آن‏ها توجه نکرده و اجرا نشده است. مسأله‌ی مهم می‏تواند مصالحه با طالبان باشد که چگونگی آن هنوز مبهم است و اگر به رویدادهای ظاهری توجه شود بیشتر از بازی سیاسی و تبلیغاتی جلوه نمی‏کند.
۴- در گفته‏ها و اظهارات مقام‏های مسؤول در رابطه با اهداف کنفرانس بین‏المللی کابل به این نکته نیز خواسته یا ناخواسته اعتراف می‏شود که افغانستان حالت اشغالی داشته و استقلال و حاکمیت ملی آن مخدوش است. در حالی‌که بیشتر از دو سوم کمک‏ها را خارجی‏ها در افغانستان خارج از کنترل دولت افغانستان مطابق میل و اهداف خودشان مصرف می‏کنند و زمانی که ارتش و پلیس ملی افغانستان توان اعمال حاکمیت بر سرزمین خود را ندارند و نیروهای خارجی بدون اجازه‌ی دولت افغانستان زمین و فضای  کشور را تحت کنترل دارند، استقلال و حاکمیت ملی چه معنایی دارد؟
با توجه به مطالب فوق‏الذکر و تجربه‏ی کنفرانس‏های قبلی بعید به نظر می‏رسد که کنفرانس کابل بتواند گرهی از کار افغانستان بگشاید. مشکل افغانستان فقط به دست افغان‏ها و به رهبری افغان‏های آزاده ومستقل بدون هرگونه دخالت خارجی، زمانی قابل حل است که وحدت ملی به معنای واقعی کلمه ایجاد شود.
-مصباح زاده