بررسی این نوع حملات نشان دهنده نسل کشی و حذف هدفمند مردم شیعه افغانستان است که در سایه بی‌توجهی حکومت‌ها انجام می‌شود.

هرچند که برخی از تحلیل‌گران تنش میان طالبان و پاکستان را ساختگی و برای انحراف افکار عمومی ارزیابی می‌کنند اما حوادث اخیر و بمباران 4 روستا در ولایت خوست و گلوله باران مناطقی از کنر توسط نیروهای نظامی پاکستان نشان می‌دهد که تنش در روابط طالبان و پاکستان جدی است و کم کم رو به وخامت می‌گذارد.

نشر گسترده این نوع ویدیوها واکنش‌های گسترده‌ای را در پی داشته است و حتی مقامات طالبان که عامل اصلی مهاجرت مردم افغانستان است نیز به این قضایا واکنش نشان داده اند.

آنچه مسلم است این است که این حجم از فضا سازی رسانه‌ای برای ترویج جو ایران هراسی و افغانستانی هراسی به صورت اتفاقی و خودجوش نیست و دستان پلیدی در پشت آن قرار دارند.

وقوع سه انفجار و حمله تروریستی در کمتر از یک هفته و در ظرف 5 روز در کابل و هرات نشان می‌دهد که امنیت در افغانستان چقدر شکننده و آسیب پذیر بوده و گروه طالبان هم از تأمین امنیت مردم ناتوان است و هرلحظه بیم آن می‌رود که انفجار دیگر و حادثه دیگر در یک منطقه دیگر به وقوع پیوسته و قربانیان دیگری ازم مردم بگیرد.

نحوۀ ورود تروریستها به ایران، گزینش شهر مشهد به عنوان محل سکونت، چگونگی رد کردن چاقوی بزرگ از بازرسی، انتخاب محل جرم و هدف قراردان افراد روحانی همگی نشان از این دارد که این حادثه کاملا از قبل طراحی شده بوده است.

فرمان کوچ و انتقال مردم مشرقی و جنوبی به سمت ولایات شمالی به «نظامنامه ناقلین به سمت قطغن» مشهور است که به تشدید اختلافات قومی و زبانی در افغانستان منجر شد.

سوال این است که مفاد پیمان دوحه چه بوده که طالبان به آن‌ها عمل نکرده و چرا آقای خلیل زاد طالبان را متهم به عهد شکنی می‌کند؟

قبول مسئولیت حملات تروریستی و به عهده گرفتن کشتن مردم بی‌گناه و غیر نظامی از سوی داعش چیزی از بار مسئولیت طالبان در حفظ امنیت مردم کم نمی‌کند.

کشورهای همسایه نیز به خوبی این مسأله را درک کرده اند که بدون حل ریشه‌ای بحران افغانستان تشکیل یک حکومت فراگیر که ممثل ارداه مردم آن باشد و تمام مردم و شهروندان افغانستان خود را در آن سهیم ببینند آمدن صلح و ثبات در افغانستان ناممکن است.

کشورهای همسایه نیز به این واقعیت توجه داشته باشند که افغانستان کشور چند قومی است و هرگونه راه حل بحران افغانستان بدون توجه به این واقعیت نتیجه بخش نخواهد بود.

در این صد سال اتفاقات زیادی رخ داد و بخش عمده‌ای از تاریخ افغانستان در ناآرامی و کشمکش سپری شد ؛ ناآرامی‌هایی که در صد سال اخیر گریبانگیر شاهان و سردمداران افغانستان بود موجب ایجاد و سرنگونی چندین نظام سیاسی و حکومت‌های مختلف در کشور شد.

آنچه که افرادی مانند حمیدالله هوتک، گلبدین حکمتیار، اسماعیل یون و ده‌ها فرد شبیه آنها در رابطه با اقوام غیر پشتون، زبان فارسی، مذهب تشیع و جمهوری اسلامی ایران، می‌گویند همان چیزی است که افراد طالبان نیز باور دارند و آمده‌اند که آن را عملی کنند.

با وجود اینکه مردم در مبارزه با اشغالگران و قدرت‌های خارجی نقش برجسته و اصلی را بر عهده داشته‌اند و قربانی‌های زیادی را برای آزادی و استقلال کشور تقدیم نموده‌اند اما پس از پیروزی‌ها از صحنه سیاست و تصمیم‌گیری حذف گردیده‌اند!

آیا واقعا لویه جرگه می‌تواند بر بحران افغانستان نقطه پایان بگذارد و به تشکیل یک نظام مشروع و مورد قبول مردم افغانستان منتهی شود؟

تصفیه صفوف نظامی طالبان از فرماندهان تاجیک تبار و ازبک تبار و رفتارهای تحقیر آمیز با مردم ولایات شمالی ظاهرا شکاف قومی را در میان طالبان نیز به وجود آورده است به گونه‌ای که موجب نگرانی ملا هیبت الله رهبر این گروه گردیده است.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی در ۲۲ دلو/بهمن ۱۳۵۷ در ایران، مردم افغانستان نیز که از ظلم و استبداد نظام کمونیستی به تنگ آمده بودند نیز روحیه گرفته و علیه رژیم مارکسیستی کابل دست به قیام زدند.

زادگاه، کودکی و آموزش روایت ایرانی بر اساس روایت ایرانی که مورد توافق همگان است، سید جمال‌الدین در ماه شعبان ۱۲۵۴ هجری قمری (آبان ۱۲۱۷ هجری شمسی) برابر با ۱۸۳۸ میلادی در محله «سیّدان» اسدآباد همدان، دیده به جهان گشود. پدرش، سیدصفدر، مرد با تقوا و اهل فضل بود که با علمای برجسته شیعه در آن زمان از جمله شیخ مرتضی انصاری و شیخ احمد ...

در بخش اول این یادداشت نوشتیم که راه نفوذ به قلب‌های مردم بسیار ساده است و آن هم احترام به خواسته‌های مردم بود و این سوال را مطرح نمودیم که اصولا خواسته‌های مردم چیست و مردم از حکومت چه می‌خواهند و چه انتظاراتی دارند؟ و توضیح دادیم که مردم چندین خواسته دارند که مهم ترین آنها تأمین عدالت اجتماعی، رفع تبعیض و انحصار است. در ادامه به برخی دیگر از ...

پیشگفتار اختلاف برسر نسب و زادگاه سید جمال‌الدین سال‌هاست میان نخبگان و نویسندگان ایرانی و افغانی وجود دارد، و جانب افغانی بخصوص دولت‌های این کشور از زمان ظاهرشاه تاکنون این اختلاف را سیاسی ساخته و جنبۀ ملی و حیثیتی به آن داده‌اند، درست مانند قضیۀ خط مرزی دیورند میان افغانستان و پاکستان. در سال‌های اخیر که فضای لجام گسیختۀ ...