برخی پادشاهی‌های عربی حاشیه خلیج فارس پس از سال‌ها روابط پنهانی با رژیم صهیونیستی، سرانجام با دخالت دولت آمریکا، این رابطه را به‌صورت رسمی راه‌اندازی کرده‌اند. این روابط، که تأثیر غیرقابل‌انکاری بر موضوع فلسطین و آزادی قدس خواهد داشت، از زوایای گوناگونی قابل بررسی است. البته در کنار این پیامدها، چهره برخی دولت‌ها که تاکنون تنها در حد حرف به دفاع از آرمان فلسطین می‌پرداختند، هم عیان شده‌است.
تاریخ انتشار :پنجشنبه ۱۰ میزان ۱۳۹۹ ساعت ۱۳:۱۵
کد مطلب : 94246
چرایی پیشگامی بحرین و امارات
یکی از مهم‌ترین پیامدهای این اقدام که از امارات آغاز شد و بحرین آن را تکمیل کرد، در واشینگتن و کمتر از ۵۰ روز تا انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا شنیده شد؛ کشورهای عربی حوزه خلیج فارس چه با اکراه و فشار کاخ سفید یا از روی میل و برنامه‌ریزی داخلی حرکتی را انجام داده‌اند که کمک شایانی را به کارزار انتخاباتی «دونالد ترامپ» می‌کند. ضمن آنکه تا حدودی در بهبود وضعیت خراب سیاسی «بنیامین نتانیاهو» در اراضی اشغالی هم مؤثر است.
رئیس‌جمهوری آمریکا سرانجام توانست در ماه‌های آخر حضور چهارساله خود در کاخ سفید، موفقیتی را در حوزه سیاست خارجی به ثبت برساند. او اکنون به خود می‌بالد که پس از ده‌ها سال توانسته جمع کشورهای عرب خاورمیانه را که با تل‌آویو روابط رسمی‌سیاسی برقرار کرده‌اند، به چهار کشور برساند.
بسیاری از بازیگران به‌ویژه مخالفان رویگردانی دولت‌های عرب از آرمان آزادی فلسطین اشغالی، بر این اعتقادند که همه این تحولات ناشی از فشارهای ترامپ است. در منطقه اما تحلیل‌های دیگری هم مطرح است؛ تصور غالب این است که ابوظبی و منامه در نتیجه اجبار آمریکا و شخص ترامپ این تصمیم را اتخاذ کرده‌اند، ولی در کل نمی‌توان نوع نگاه این حکام عربی و سران رژیم صهیونیستی به دوره ریاست ترامپ را نادیده گرفت. این شرایط با نگاه به روابط میان پایتخت‌های عربی حوزه خلیج فارس با تل‌آویو و واشینگتن قابل درک است. درواقع، برای همه این بازیگران اهمیت این دوره از انتخابات آمریکا کمتر از حساسیت ترامپ نیست. شاید به همین دلیل باشد که همه آنها حاضر شده‌اند تا داوطلبانه خدمتی را برای انتخاب دوباره وی انجام دهند.
تداوم فشار بر ایران
برخی تحلیلگران در منطقه و غرب بر این باورند که مولفه اجبارسازی کاخ سفید هرگز تا به این اندازه بزرگ و تأثیرگذار نبوده و فشار واشینگتن برای سرعت بخشیدن به اعلام این تصمیم تا قبل از انتخابات سوم نوامبر آمریکا بوده‌است. در این راستا، اصلی‌ترین دلیل این کشورها برای برقراری روابط رسمی‌با اسرائیل اراده داخلی بر مبنای نگرش حاکمیت آنها به تحولات منطقه ارزیابی می‌شود.
حتی برخی ناظران اعتقاد دارند روابط پنهانی این بازیگران از حدود سه دهه قبل شکل گرفت و نمایش بیرونی آن تنها در دوره ریاست جمهوری ترامپ فرصتی برای پدیدار شدن پیدا کرده‌است. از این‌رو تحولات مهم اخیر فراتر از یک عادی‌سازی روابط دیده می‌شود زیرا انگیزه‌های پنهانی حکام عربی در آن بسیار برجسته است.
افزایش قدرت ایران در منطقه غرب آسیا در دوره‌ای چالش تفسیر می‌شود که سران واشینگتن می‌گویند چمدان‌های خروج از منطقه را بسته و با کمرنگ کردن حضور خود در خاورمیانه، تمرکزش را به سمت شرق آسیا و چین معطوف می‌کنند. طبق دیدگاه فوق، همین نکات، اسرائیل و برخی کشورهای عربی حوزه خلیج فارس را در یک جبهه قرار داده‌است. آنها اکنون رژیم صهیونیستی را بازیگری مهم برای ایجاد موازنه قدرت در برابر جمهوی اسلامی ایران فرض می‌کنند. البته در تل‌آویو نیز تاحدودی همین نگاه مطرح است و هر دو طرف این اتحاد را به مراتب کارآمدتر از اتکای صرف به کاخ سفید می‌بینند.
برخی رسانه‌های غربی اعتقاد دارند در این شرایط سواحل جنوبی خلیج فارس ممکن است به عرصه‌ای برای حضور اسرائیل و انجام اقدامات ضدایرانی تبدیل شود. نشریه «فارین پالسی» در گزارشی، توافق صلح میان اسرائیل و برخی حکام عرب خلیج فارس را رخدادی نامطلوب برای تهران تصور می‌کند. با این حال، این تحلیل از هوشیاری مقامات ایران در برخورد با احتمال وقوع رفتارهای تحریک‌آمیز اسرائیل سخن می‌گوید. تهران در بیانیه‌ای رسمی هشدار داده که خاک این کشورها نمی‌تواند پایگاه اقدامات خصمانه و امنیتی رژیم صهیونیستی علیه ایران شود.
تحلیلگر اندیشکده «شورای آتلانتیک» نیز بر این باور است که توافق اسرائیل با امارات و دیگر کشورهای منطقه خلیج فارس اگرچه در ظاهر بر محورهایی همچون گردشگری، تجارت، فناوری و دیگر عرصه‌های غیرنظامی بنا می‌شود اما به تدریج این دو خریدار بزرگ تسلیحات در جهان را به سمت همکاری‌های امنیتی هم سوق می‌دهد و به این ترتیب بر التهاب منطقه می‌افزاید.
منبع : خبرگزاری جمهوری اسلامی
payam-aftab.com/vdcepw8o.jh8eei9bbj.html