حملات تروریستی گروه القاعده متشکل از اتباع عربستان در۱۱ سپتامبر سال ۲۰۰۱ میلادی به نیویورک که بهانه حمله آمریکا به افغانستان شد اگر چه در روز واقعه حدود سه هزار کشته داد اما از آن روز تاکنون جان صدها هزار تن از مردم افغانستان را از تن شان بیرون کشیده‌است.
تاریخ انتشار :چهارشنبه ۲۱ سنبله ۱۳۹۷ ساعت ۰۹:۵۵
کد مطلب : 83898
آمریکا القاعده و رهبرش «اسامه بن لادن» را که تاجر و مهندسی عربستانی با سابقه کار با مقامات آمریکایی بود متهم نخست معرفی کرد و برای مجازات او و عاملان حمله مقدمات حمله به افغانستان را که می‌گفت لادن در آن مخفی شده‌است، چید.
آمریکا آن روز با شعاری که هنوز هم از کاخ سفید شنیده می‌شود اعلام کرد که این کشور هدف حمله تروریستی قرار گرفته و انتقام می‌گیریم و در این راه هر کسی با ما نیست علیه ماست.
آن روزها افغانستان خود زخم خورده دو دهه درگیری بود که دهه اولش برای بیرون راندن ارتش سرخ اشغالگراتحاد جماهیر شوروی سابق گذشت و دهه دوم هم ترکیبی از درگیری داخلی میان فاتحان بر اشغالگران و سلطه جویی گروهای متحجر دینی به نام طالبان بود.
آمریکا بن لادن را از گروه طالبانی خواست که خودش بخشی از افغانستان را زیر سلطه داشت و یک ماه بعد از حمله نیویورک وقتی طالبان او را به عنوان متهم ندادند به افغانستان لشکر کشید.
هنوز با گذشت ۱۷ سال از آن روز سوالاتی دربارهٔ ماهیت این حمله و طرح و اجرای آن وجود دارد، برخی‌ها بر این باورند که در پشت طرح خود آمریکا قرار دارد، اما هر چه باشد، آنچه مهم است این است که این موضوع باعث شد افغانستان هدف حملات انتقام جویانه آمریکا با همراهی همپیمانان عربی و غربی اش قرار گیرد.
آمریکا با آغاز حمله به افغانستان سه شعار دلگرم کننده برای مردم افغانستان، جهان و کشورهای منطقه داشت که باعث شد اغلب کشورهای جهان از جمله خود دولت موقت افغانستان از آن استقبال کنند اما آن روز مردم این کشور و منطقه نمی‌دانستند که پشت پرده این طرح چه نیتی نهفته‌است.
آمریکا اعلام کرده بود که تروریست‌های متهم به حمله علیه آمریکا را با حامیان آنها مجازات کرده و دولت مقتدر با پایه‌های دموکراسی را در افغانستان ایجاد می‌کند و با کشت و تولید مواد مخدر مبارزه و در بازسازی زیربناهای افغانستان به منظور توسعه و بازسازی کار خواهد کرد.
اما با گذشت ۱۷ سال از آن روز، افغانستان در کجا قرار دارد؟ بر اساس گزارش سازمان‌های بین‌المللی تنها طی چهار سال اخیر حدود ۴۰ هزار افغان غیرنظامی در این کشور کشته یا زخمی شده‌اند.
در آخرین وضعیت قبل از ورود آمریکا، تنها این گروه طالبان بود که در افغانستان حضور داشت اما امروز دولت افغانستان و نظامیان خارجی خود اعتراف می‌کنند که حدود ۲۰ گروه تروریستی در این کشور جا گرفته‌اند و از جمله داعش با گسترش روزافزون و حملات مرگبار همواره خطراتی به مراتب بیشتر از القاعده و طالبان برای ملت افغانستان ایجاد کرده‌اند.
در حال حاضر نه تنها امنیت در افغانستان تأمین نشده‌است بلکه مردم افغانستان در کابل پایتخت و مراکز استان‌ها نیز نمی‌توانند با خاطری آسوده تردد و امور جرای زندگی را سامان دهند و امروز باور مردم بر این است که هر کسی صبح از منزل بدنبال کاری خارج می‌شود، شب امیدی به برگشت دوباره او نباید باشد.
به گزارش رسانه‌های محلی فغانستان، طالبان در بسیاری از استان‌ها پشت دروازه‌ها ایستاده‌اند و در کابل نیز جدا از حملات انتحاری ترورهای هدفمند دیده می‌شود به طوری که سازمان ملل متحد گزارش کرده‌است که ۳۵ درصد نسبت به سال گذشته ترورهای هدفمند در افغانستان افزایش یافته‌است.
مواد مخدر که در اواخر حاکمیت گروه طالبان می‌رفت تولیدش به خاطر تلاش این گروه برای ترمیم چهره خود در عرصه بین‌المللی به صفر نزدیک شود، امروز رکورد زده و در بالاترین سطح تولید خود درتمام ادوار گذشته قرار گرفته‌است و در سال گذشته میلادی رقم ۹ هزار تن را ثبت کرد.
همچنین سال گذشته کشاورزان استان هلمند که بیشترین تولید مواد مخدر را در افغانستان دارند، اعلام کردند که به تخم‌های تراریخته ای نیز دست یافته‌اند که پس از این می‌توانند چهار فصل خشخاش کشت کنند.
دستاورد دیگر آمریکا و همپیمانان خارجی آنها، فساد افسار گسیخته در افغانستان محروم است که بیش از تروریسم و مواد مخدر مردم افغانستان را به چالش کشیده‌است و اعتماد مردم را بر همه بخش‌های دولتی و موسسات از بین برده‌است و مانند کوهی در برابر مردم این کشور قد برافراشته است.
بازسازی زیربناها در این کشور نیز از چشم هیچ بیننده ای پنهان نیست و در سال‌های اول حضور آمریکا تنها چیزی که همه می‌توانستند آن را مشاهده کنند، جاده‌هایی بود که توسط شرکت‌های خارجی ساخته شد اما این جاده‌ها به علت عدم کیفیت در کار آن بزودی از بین رفت و به وضعیت بدتر از قبل برگشت.
تنها ساختمان‌های بلندی که در شهرهای افغانستان از جمله کابل پایتخت افغانستان توجه مردم را به خود جلب می‌کند، به گفته یکی از کارشناسان افغان، خاطره فساد گسترده مالی افرادی است که توانسته بودند به نوعی خود را به سرچشمه‌های قدرت و ثروت برسانند.
«ملک ستیز» در صفحه اجتماعی خود نوشت که از کابل زادگاه خود نفرت دارم به دلیل این که هر ساختمان مجلل و فروشگاه ای بیانگر آن است که مالک هر کدام در دولت‌های پس از سال ۲۰۰۱ وزیر، نماینده یا مقامی بلندپایه دولت بوده‌است.
تنها تا سال ۲۰۱۴، وضعیت اقتصادی مردم به نسبت سرازیر شدن پول‌های بی حساب و کتاب که در عمل به نوعی به جیب شرکت‌های آورنده پول برمی‌گشت، بهبود یافته بود اما با خروج هزاران نظامی خارجی، موسسات و پیمانکاران آنها، بار دیگر نان از سفره‌های مردم برچیده شد و اکنون بر اساس گزارش وزارت اقتصاد افغانستان، بیش از ۵۰ درصد مردم این دیار زیر خط فقر زندگی می‌کنند که البته خط فقر در افغانستان بلند نیست و بین ۲۰ تا ۲۵ دلار است.
هرچند مردم افغانستان، رهبران سابق جهادی و مجلس نمایندگان در حال حاضر متوجه شده‌اند که حضور خارجی‌ها نمی‌تواند، امنیت، توسعه و پیشرفت را برای مردم این کشور به ارمغان آورد اما ۱۷ سال زمان برای این تحربه گذاشته شد تا مردم بطور عملی به این نتیجه دست یابند.
روز گذشته برخی از اعضای مجلس نمایندگان خواستار بازنگری در پیمان امنیتی کابل با واشینگتن شدند و رئیس مجلس نیز تأیید کرد که در روزهای آینده برای این موضوع تصمیمی اتخاذ خواهند کرد.
«عبدالرئوف ابراهیمی» از اعضای مجلس خواست که نامه ای رسمی برای درخواست بازنگری در پیمان امنیتی با آمریکا شوند تا وی نیز این نامه را به کمیسیون ویژه ارجاع دهد.
«شیکیا هاشمی» نماینده استان «قندهار» در مجلس افغانستان دیروز خواستار بازنگری پیمان امنیتی افغانستان و آمریکا شد و گفت که این پیمان سودی برای این کشورمان ندارد و باید در آن تجدید نظر صورت گیرد.
دو روز پیش «عبدالرب رسول سیاف» یکی از علمای برجسته اهل سنت و رهبر سابق جهادی نیز گفت که اکنون دست‌های بیرونی اتحاد اقوام و مذاهب کشور را هدف گرفته‌اند که اگر در این هدف خود کامیاب شوند، کشور را نابود خواهند کرد و از مردم افغانستان خواست که فریب این دسیسه سازی‌ها را نخورند و متحد بماند.
با توجه به تحولات اخیر و وضعیتی که امروز در افغانستان حاکم است و برداشتی که مردم این کشور نسبت به حضور خارجی‌ها دارند، تجربه نشان می‌دهد که افغان‌ها به این باور دست یافته‌اند که هیچ کشور خارجی نمی‌تواند برای افغانستان دایه دلسوزتر از مادر شود و این خود مردم این کشور هستند که می‌توانند بدون چشم امید به آمریکا و غرب برای افغانستان کار کنند و چالش‌های موجود جنگ و ناامنی را نیز در یک گفت وگوی بین الافغانی باهمراهی همه مردم حل و فصل کنند.
به نظر تا غالب شدن این نگاه که باید مشکل را با همراهی و اتحاد مردم، فارغ از قوم و زبان و مذهب، تنها با توافق روی اصولی انسانی و آن هم انسان مؤمن حل کرد، همچنان باید به خاطر۱۱ سپتامبر، افغان‌ها کشته بدهند.
منبع : خبرگزاری ايرنا
payam-aftab.com/vdcfccdc.w6dm1agiiw.html