در گزارش رویترز آمده‌است: پس از سقوط حکومت طالبان در سال ۲۰۰۱ میلادی و با وجود بهبود شرایط برای زنان افغان که تنها به دنبال استقلال اجتماعی و اقتصادی هستند، مشکلات و تهدیدهای این گروه افراطی علیه زنان بی گناه افغان ادامه دارند و حتی به آنها اجازه فعالیت در کنار مردان نیز داده نمی‌شود.
چندی پیش «مینه منگل» یک روزنامه‌نگار برجسته و مشاور مجلس افغانستان جلوی در منزل پدری اش در کابل به ضرب گلوله دو مرد ناشناس کشته شد.
«انیسه» مادر مینه در مصاحبه با رویترز گفت: «مینه هرگز وظایف کاری و مسئولیت‌های خود در خانه را فراموش نمی‌کرد؛ پس از سال‌ها تلاش و کوشش به موفقیت دست یافت. مینه کار درستی انجام داد و برای تبدیل شدن به یک زن حرفه ای و موفق سخت کار کرد.»
«فردوس فرامرز» سخگوی پولیس کابل می کوید: «تاکنون فردی در رابطه با این قتل که در روز روشن اتفاق افتاد، دستگیر نشده‌است؛ اما خانواده مینه از چهار مرد مشکوک شکایت کرده‌اند که یکی از آنها همسر سابق مینه است؛ این چهار مرد متواری هستند اما پولیس در تلاش برای یافتن و دستگیری آنهاست.»
مادر مینه معتقد است که تعهد او به کار و منزل باعث کشته شدن وی شد؛ انیسه همسر سابق مینه را مقصر این قتل می‌داند زیرا دخترش حاضر به دست کشیدن از کارش نشد و به فعالیت در تلویزیون افغانستان ادامه داده بود.
به نوشته رویترز، این حمله وحشیانه بازتاب‌های گسترده‌ای در سطوح بین‌المللی داشته‌است؛ مقامات آمریکایی و کانادایی این اقدام را به شدت محکوم کرده می‌گویند، مشکلات زنان افغانستان همچنان ادامه دارد و هنوز هم از خشونت‌ها و تبعیض‌های خانگی و جنسی به شدت رنج می‌برند.
زنان تحصیل کرده افغان، همزمان با سرنگونی طالبان در سال ۲۰۰۱ میلادی، پرچمدار ارتقا و احقاق حقوق زنان افغانستان بوده‌اند؛ این زنان می‌گویند برای کسب استقلال مالی و حرفه ای با مخالفت‌های بسیاری چه از طرف اعضای خانواده و چه از سوی اعضای گروه‌های افراطی مواجه هستند.
برای مثال اوایل ماه جاری میلادی، طالبان به بهانه فعالیت زنان و مردان در یک سازمان که باعث ترویج دیدگاه‌های غربی می‌شود، حمله مرگباری به دفتر مرکزی یک گروه امدادی در کابل ترتیب دادند.
در این حمله و محاصره که هفت ساعت به طول انجامید دست کم ۹ نفر کشته و ۲۰ تن دیگر زخمی شدند.
یکی از کارمندان زنان این مرکز که نخواسته نامش فاش شود می‌گوید: «طالبان می‌خواهد تمام زنانی را که به همراه مردان کار می‌کنند را به قتل برسانند؛ اگر من کشته شوم کسی نیست که مخارج والدین، برادر و خواهرهایم را بدهد. اگر در خانه بنشینم آیا طالبان خرج خانواده مرا خواهد خواهد داد؟»
اما «ذبیح‌الله مجاهد» سخنگوی طالبان، دلیل این حمله را تأمین مالی این سازمان توسط آمریکا عنوان کرد و گفت: «زنان می‌توانند به تحصیل و فعالیت‌های اجتماعی خود ادامه دهند اما موضوع تفکیک جنسیتی سازمان‌ها باید مورد بررسی قرار گرفته و عملی شود.»
رویترز در ادامه نوشت، با وجودی که از سال ۲۰۰۱ به بعد حضور زنان در عرصه‌های اجتماعی افغانستان اندکی افزایش یافته اما هنوز هم کار و زندگی برای آنها به معنای به خطر انداختن جان خود تلقی می‌شود.
تا ماه آوریل سال جاری میلادی، هزاران زن افغان که کارمند دولت بودند فرزندان خود را به مهد کودک این سازمان دولتی می‌آوردند و از این که کنار فرزند خود بودند احساس رضایت داشتند.
اما این حس امنیت و رضایت تنها تا ماه آوریل زمانی که شورشیان داعش با حملات انتحاری به وزارت ارتباطات افغانستان حمله کردند و ده‌ها تن را به قتل رساندند باقی بود.
پولیس نزدیک به ۱۰۰ کودک و دو هزار و ۸۰۰ کارمند را از مهد کودک این سازمان تخلیه کرد اما عکس‌هایی از کودکان وحشت زده که با صدای هر شلیک و انفجار فریاد می کشدند و گریه می‌کردند در رسانه‌های اجتماعی منتشر شد.
یکی از کارکنان این وزارت خانه می‌گوید پس از این حمله، از بازگشت به محل کارم هراس دارم؛ زمانی که به یاد همکارانم که جان خود را از دست داده‌اند، می‌افتم غمگین می‌شوم، این حملات حتی بر روی فرزندم نیز تأثیرات منفی داشته‌است.
