جمهوری اسلامی افغانستان با کشورهای ایران از غرب،
ترکمنستان از شمال،
ازبکستان از شمال،
تاجيكستان از شمال،
چین از شرق، کشمیر از جنوب شرقی و
پاکستان از جنوب هم‌مرز است. مساحت افغانستان ۶۵۲ هزار و ۲۲۵ کیلومتر مربع است.
تابستان‌های سرزمین افغانستان گرم و زمستان‌هایش سرد است. یکی از مهمترین مشخصه‌های جغرافیایی افغانستان کوهستانی بودن آن است. یکی از دلایلی که جنگ‌های افغان‌ها اغلب طولانی است همین کوهستانی بودن افغانستان است.
افغانستان به آب‌های آزاد دسترسی ندارد و به دلیل نداشتن سیستم مناسب برای بازیافت زباله‌ها و تصفیه، اغلب منابع آب آن آلوده است.
در طول سال‌های گذشته وضعیت بی‌ثبات سیاسی و جنگ‌های روی داده در آن و همچنین آلودگی آب آسیب زیادی به حیات وحش زده است. پلنگ، سمور، غزال‌های وحشی و قوچ از جمله حیواناتی هستند که در این کشور در معرض انقراض قرار دارند.
بر اساس آمارهای سال ۲۰۰۷ میلادی ۳۱ میلیون و ۸۸۹ هزار و ۹۲۳ نفر در افغانستان زندگی می‌کنند که میانگین سنی آنها ۱۷.۶ سال است. امید به زندگی در این کشور ۴۳.۷۷ سال است. بزرگترین مشکل در این کشور از نظر بهداشتی بیماری‌هایی است که از طریق آب و غذای آلوده منتقل می‌شوند مانند
اسهال باکتریایی و
هپاتیت.
از تاریخ ۱۷۴۷ میلادی با تشکیل پادشاهی احمد شاه درانی تاریخ مستقل افغانستان آغاز می شود . در سال ۱۸۳۸ میلادی افغانستان مورد تجاوز انگلیس قرار گرفت تا این که در سال ۱۹۱۹ میلادی، به استقلال دست یافت.
در سال ۱۹۷۸ میلادی با کودتای کمونیستی هفتم ثور ۱۳۵۷ خورشیدی و دولت کمونیست به رهبری نور محمد تره کی بر سر کار آمد. در سال ۱۳۷۱ خورشیدی مجاهدین مسلمان افغانستان رژیم کمونیستی ۱۵ ساله را شکست دادند.
آن‌گونه که در دانشنامه اینترنتی
ویکی پدیا آمده است، مجاهدین موفق به تشکیل دولت ملی نشدند و جای آنها را
طالبان گرفت. طالبان نتوانستند بقایای مجاهدین را که بر علیه آنها مقاومت می‌کردند به طور کامل سرکوب کند. رژیم طالبان با حمله ائتلاف بین‌المللی به رهبری امریکا از هم پاشید.
از سال ۲۰۰۱ میلادی بعد از کنفرانس بن (Bonn) در اثر توافق گروه‌های افغان دولت موقت به رهبری حامد کرزی روی کار آمد. حکومت در ۷ دسامبر ۲۰۰۴ میلادی به ریاست جمهوری حامد کرزی شکل گرفت و در ۱۹ دسامبر سال ۲۰۰۵ نیز انتخاب مجلس شورای ملی را تکمیل کرد.
سیاست در افغانستان
افغانستان عضو
سازمان ملل متحد و اکو است.
نظام سیاسی در افغانستان جمهوری اسلامی است. این کشور دو مجلس دارد: مجلس نمایندگان با ۲۴۹ عضو و مجلس سنا با ۱۰۲ عضو. سن قانونی در افغانستان ۱۸ سالگی است و نظام قضایی این کشور تلفیقی از قوانین شهروندی و دینی است. هم‌اکنون احزاب زیادی در این افغانستان در حال فعالیت هستند.
اقتصاد در افغانستان
اقتصاد افغانستان در حال نوسازی خود پس از سال‌ها جنگ و درگیری است. با این حال پس از فروپاشی طالبان در سال ۲۰۰۱ رو به رشد نهاده است.
درآمد ناخالص داخلی افغانستان در سال ۲۰۰۴ میلادی ۲۱.۵ میلیارد دلار بود که رقم چندان بالایی نیست. ۱۵ میلیون نفر در این کشور شاغل هستند و نرخ بیکاری در آن ۴۰ درصد است. نرخ تورم در این کشور در سال ۲۰۰۵ میلادی ۱۶.۳ درصد بود.
۵۳ درصد از مردم افغانستان زیر خط فقر زندگی می‌کنند و به دلیل همین وضعیت نامناسب اقتصادی و فقر است که بخش زیادی از مردم آن به کشورهای همسایه از جمله
ایران و برخی کشورهای آمریکایی و اروپایی مهاجرت کرده‌اند.
حدود ۸۱ درصد مردم افغانستان در بخش کشاورزی،۱۱ درصد در صنعت (اغلب بافندگی) و ۹ درصد در بخش خدمات مشغول به کارند.
۲۲ درصد محصولات این کشور به
هند، ۲۱ درصد به پاکستان، ۱۴.۶ درصد به آمریکا، ۶.۳ درصد به
انگلیس، ۵.۵ درصد به
دانمارک و ۴.۳ درصد به
فنلاند صادر می‌شود.
واردات به افغانستان هم از کشورهای پاکستان ۳۷.۵ درصد، آمریکا ۱۱.۹ درصد،
آلمان ۷.۱ و هند ۵.۱ درصد است.
بیشترین بدهی این کشور به روسیه و نیز
صندوق بین‌المللی پول است که به بالغ بر هشت میلیارد دلار می‌رسد. پس از سقوط طالبان بیش از ۶۰ کشور جهان قول کمک به این کشور را دادند که به فاصله ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۹ میلادی ۸٫۹ میلیارد دلار به این کشور کمک بلاعوض کنند.
واحد پول افغانستان افغانی نام دارد که از سال۲۰۰۰ به بعد ارزش‌آن به نسبت دلار رو به بهبودی نهاد.
صنایع زیادی در افغانستان موجود نیست. با این حال صنعت قالی‌بافی، فرش‌های دستی، گلیم و نمد در این کشور طور خودجوش وجود دارد. افغانستان سالانه حدود دو و نیم میلیون متر مربع فرش صادر می کند.
مردم افغانستان
بیش از ۵۰ درصد مردم افغانستان به زبان فارسی، ۳۵ درصد به زبان پشتوو بقیه به زبان های، ازبکی، ترکمنی، پشه‌یی، نورستانی و بلوچی سخن می‌گویند. بر اساس قانون اساسی افغانستان، زبان‌های فارسی دری و پشتو ، زبان‌های رسمی دولت افغانستان است.
گفتنی است که بیش از ۸۰ در صد مردم افغانستان از هر قوم و طایفه ای به زبان فارسی تکلم می کنند.
زبان غالب در کابل پایتخت و بیشتر شهرهای شمال، مرکز و شمال غرب افغانستان دری است. زبان غالب در شهرهای قندهار و جلال آباد و بیشتر شهرهای جنوب شرق افغانستان پشتو است. زبان غالب در شهرهای شبرغان و میمنه، ازبکی است.
۳۶ درصد از افراد بالای ۱۵ سال در افغانستان می‌توانند بخوانند و بنویسند. در زمان اشغال افغانستان توسط شوروی در دهه ۹۰، شالوده آموزش و پرورش افغانستان از هم پاشید.
در دورهٔ قدرت طالبان حتی دختران خانه‌نشین شده و اجازهٔ تحصیل از آنها گرفته شد. در این دوره، به جای درس‌های علمی مانند شیمی و فیزیک در مدارس، بیشتر بر آموزش‌های مذهبی تاکید می‌شد.
در حال حاضر ۱۳ دانشگاه و ۶ مرکز تربیت معلم در سراسر افغانستان وجود دارد. ۱۰ درصد بودجه سالانه افغانستان به امور آموزشی اختصاص دارد، که از این میان هفت درصد آن مربوط به وزارت معارف (آموزش وپرورش) است، یک درصد مربوط به نهادهای تحقیقاتی و یک درصد مربوط به آموزش عالی است.
ارتباطات در افغانستان
افغانستان هم‌اینک دارای یک سازمان رسانه‌ای ملی به نام «رادیو تلویزیون ملی افغانستان» (RTA) است که یک کانال تلویزیونی و یک کانال رادیویی دارد.
علاوه بر RTA نزدیک به ۱۰۰ شبکه رادیویی و حدود ۱۰ شبکه تلویزیون خصوصی در این کشور وجود دارد.
رشد و توسعه نظام ارتباطی افغانستان به دلیل کوهستانی بودن این کشور بسیار کند صورت می‌گیرد که مستلزم توسعه کیفی در زمینه ماهواره‌است.
در افغانستان بیش از ۵۰ هزار نفر صاحب تلفن هستند و جالب تر آن که ۱۲ برابر آن در این کشور صاحب تلفن همراه هستند. در افغانستان ۵۳۵ هزار کاربر اینترنت هستند.
افغانستان در یک نگاه
پایتخت
کابل
مساحت
۶۴۷،۵۰۰
واحد پول
افغانی
آدرس اینترنتی
af.
