حزب وحدت اسلامی مردم افغانستان

حزب وحدت اسلامی مردم افغانستان، گروه انشعابی از حزب وحدت اسلامی افغانستان (جناح خلیلی) است که به رهبری محمد محقق تشکیل شده‌است. در مادهٔ سوم اساسنامهٔ حزب وحدت اسلامی مردم، این حزب چنین تعریف شده‌است: «حزب وحدت اسلامی مردم افغانستان، سازمان سیاسی سرتاسری، مستقل، دموکراتیک، متعهد به اصول توسعه و پلورالیزم بوده که در آن زنان و مردان هدفمند افغان در جهت استحکام وحدت ملی بر اصل تساوی حقوق، ایجاد جامعهٔ مدنی و نظام دموکراسی مبارزه می‌نمایند».
در مادهٔ چهارم، بیرق حزب وحدت مردم چنین توضیح داده شده‌است: «... طول این بیرق یک و نیم برابر عرض آن می‌باشد. این بیرق دارای دو رنگ سرخ و آبی [است] که رنگ سرخ آن یک سوم و بیانگر روح مقاومت و فداکاری مردم در برابر تجاوز بیگانگان می‌باشد و رنگ آبی آن دو سوم بوده و نشان دهندهٔ ورود در فضای صلح و زندگانی مرفه و دیدگاه باز سیاسی و رفتن به سوی دموکراسی و مردم سالاری است. این بیرق دارای چهارده ستاره بوده که نمایانگر حضور چهارده قوم با هم برادر افغانستان می‌باشد که در قانون اساسی به آن تصریح شده‌است. چهار ستارهٔ آن بزرگتر بوده و به شکل عمودی در قسمت رنگ سرخ قرار دارد که اشاره به چهار قوم بزرگ و ده ستارهٔ کوچک آن به شکل یک حلقه در وسط رنگ آبی قرار گرفته که اشاره به ده قوم کوچک در افغانستان می‌باشد. در قسمت رنگ آبی بیرق و در وسط ده ستارهٔ کوچک آرم حزب وحدت اسلامی مردم افغانستان قرار دارد.»
در مادهٔ چهاردهم اساسنامهٔ حزب وحدت اسلامی مردم افغانستان، تابعیت افغانستان، داشتن ۲۵ سال سن، وطن دوستی، صداقت و شهرت خوب، محکوم نبودن به نقض حقوق بشر و جرایم جنایی، مشهور نبودن به گرایش‌های قومی، مذهبی، فرقه ای و زبانی، داشتن سواد و آگاهی سیاسی و معتقد بودن به ارزش‌های دموکراسی هفت شرط و اوصاف عضویت در شورای مرکزی تعیین شده‌است.
در مادهٔ سی وسوم، پنج شرط برای رئیس شورای مرکزی تعیین شده که عبارت اند از: ۱- داشتن تابعیت افغانستان. ۲- چهل سال سن. ۳- تأیید بیش از۵۰ نفر از اعضای مجمع عمومی سراسری. ۴ - تقوا، وطن دوستی، تدبیر و فهم و فراست. ۵ - محکوم نشدن رسمی به خیانت ملی، نقض حقوق بشر!! و جرایم جنایی !!.
از مطالعه و بررسی اساسنامه و مرامنامهٔ حزب وحدت اسلامی مردم افغانستان به رهبری محمد محقق، به صراحت چنین بر می‌آید که این حزب، غیر مذهبی‌ترین حزب سیاسی در افغانستان است که با جرأت پردهٔ ملاحظات و ریا کاری را کنار زده و حتی اسمی از اسلام را به میان نیاورده است، کاری که هیچ حزب کمونیستی و سکولار ضد دین بطور رسمی چه در گذشته و چه در زمان حاضر انجام داده نتوانسته‌است. حزبی از دموکراسی، توسعه، پلورالیزم سیاسی و جامعهٔ مدنی سخن گفته و از اسلام و اسلامیت نامی به میان نمی‌آورد که رهبر آن در دوران جهاد و مقاومت متهم به ترور صدها تن از اعضا و فرماندهان گروه‌های سیاسی دیگر و کشتار مردم بیگناه در سمت شمال افغانستان است. حزبی مشهور نبودن به گرایش‌های قومی را از شروط عضویت خود قرار داده‌است که اصولاً بر مبنای گرایش قومی تشکیل شده و این گرایش حتی در ستاره‌های پرچم آن نیز انعکاس یافته‌است. این حزب که با ساییدن مس وجود خود در کیمیای دموکراسی و لیبرالیزم غربی به طلای دموکرات و لیبرال تبدیل شده‌است !!، رهبر آن در دوران جهاد از القاب دینی چون حجت الاسلام !! و روحانی مبارز !! مستفید می‌شد و گرو ه‌های کمونیستی، ملی گرایان و رژیم ظاهر شاه را این چنین دشمنان اسلام معرفی می‌کرد: «گروه‌های مارکسیست - لنینیست خلق و پرچم و گروهک شعله با برخی از گروه‌های کمونیستی و ملی دیگر، در واقع کرم‌هایی هستند که تخم شان را استعمار پاشید و در مرداب رژیم ظاهر خانی تغذیه و در بطن آن پرورش یافتند و به سرعت جملگی در برابر نهضت عظیم اسلامی و امید بخش، صف بستند و در عصر دموکراسی، جنگ سرد با هواداران انقلاب اسلامی به شدت عجیبی درگرفت. رژیم حاکم از آن جایی که ماهیت مزدوری داشت رذیلانه به حمایت از عوامل استعمار برخاست و بنا به خواستهٔ ارباب، نیروهای مسلمان و انقلابی را سرکوب کرد و بزرگ مردانی چون بلخی، نیازی، شعاع و … را به شهادت رساند.» (۱).
او در رابطه با توطئه‌های استکبار جهانی و نفوذ مائوئیست‌ها در صفوف مجاهدین چنین می‌نویسد: «حضور روحانیون بیدار و مبارز در خط مقدم جنگ و جهاد و مذهبی بودن شعارهای نهضت مردم کلمهٔ اسلام را بر انقلاب می‌افزود و از دینی بودن نهضت حکایت داشت. این امر بر استکبار جهانی و عمالش بیش از هر چیزی گران بود، چه استکبار از احیای مجدد اسلام و حاکمیت آن بر همه ابعاد زندگی مسلمین سخت بیمناک بود و آن را مانع هر گونه سلطه برامت اسلامی می‌دانست و بلکه حاکم شدن اسلام را مساوی با نیستی استعمار می‌دید و در این باره از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به زعامت دانشمندان دینی عبرت‌ها آموخته بود. گروه‌های کمونیستی هوا دار چین نظیر شعلهٔ جاوید، ستم ملی و غیره بیش از دیگران از اسلامی بودن نهضت ترسناک بودند؛ لذا از همان آغاز قیام‌های مردمی در فکر دسیسهٔ انحراف انقلاب از خط دین افتادند و به سرعت به خویش سازمان دادند و به یک سری اقدامات توطئه آمیز متوسل شدند. گرچه با هشیاری روحانیت آگاه و روشنفکران مسلمان بسیاری از توطئه‌ها خنثی شد، اما وجود خوانین جاه طلب در اغلب جبهات مردمی و بی مدیریتی برخی احزاب اسلامی باعث گردید که شعله ای‌های مزدور بتوانند در سنگرهایی چند نفوذ کنند و آسیب‌هایی به نهضت مقدس ملت ما وارد نمایند.» (۲)
عجب گردشی دارد روزگار! فاعتبرو ا یا اولی الابصار !!؛ آقای محقق، سیاف و امثال آن‌ها که ظاهر شاه و کمونیست‌ها را عامل استکبار جهانی می‌دانستند و استکبار جهانی را دشمن اسلام و مسلمانان و بیمناک از احیای اسلام، سر انجام پس از سال‌ها مبارزه با استکبار و عوامل آن !!، البته به ادعای خود شان؛ دست ظاهر شاه را بوسیدند، در ظل حمایت استکبار جهانی در صف کمونیست‌های خلقی، پرچمی، شعله ای و ستمی و نیز خوانین، ملی گرایان، لیبرال‌ها و … قرار گرفته، وزیر و وکیل شدند و در اسلام زدایی، دین گریزی و همسویی با استکبار جهانی، گوی سبقت را از آن‌ها ربودند. آقای محقق در زمان جهاد، گروه‌های حرکت اسلامی و شورای اتفاق اسلامی را متهم می‌کرد که مائوئیست‌ها در آنها نفوذ کرده‌اند، اما اینک، آن طوری که آگاهان می‌دانند، نه تنها همان مائوئیست‌ها با محقق هم کاسه و هم پیمانه اند که حتی هم حزب و هم خانواده نیزهستند. وای! اگر نعوذ بالله، رستاخیزی نباشد و خون‌های به ناحق ریختهٔ مردم به نام خلقی، پرچمی، خادی، خوانین، شعله ای، هزاره، پشتون، تاجیک، شیعه، سنی و … پامال شود !.

***

۱- محقق، حاجی محمد، خاطرات یک سنگر نشین (گوشه ای از جنایات خوانین در انقلاب اسلامی افغانستان)، جلد اول، ناشر: سید حبیب‌الله مشفق، چاپ اول، اسفند ۱۳۶۳، ص ۳۰ – ۳۱. ۲- همان منبع، ص ۳۸.

 

جستجوی پيشرفته

خبرنامه

RSS

پیوندها

ارتباط با ما

دربارۀ ما

تلکس

نسخه موبايل