مهمتر از خواسته‌های رسمی و علنی آمریکا و متحدانش از حکومت طالبان، خواسته‌های غیر علنی کشورهای غربی است که درواقع خواسته‌های اصلی آنها است و از درجه اهمیت بیشتری برخوردار است و تمام تلاش آمریکا و متحدانش برای قبولاندن این شرایط و خواسته‌های بر طالبان است.

با اینکه حدود 5 ماه از تصرف کابل به دست طالبان و حکومت این گروه بر افغانستان می‌گذرد اما حکومت طالبان با مشکل بزرگ مشروعیت ملی و بین المللی رو برو است و تا کنون هیچ کشوری حاضر نشده است که حکومت این گروه را به رسمیت بشناسد.

جامعه بین المللی، کشورهای همسایه و سازمان کنفرانس اسلامی شرط به رسمیت شناخته شدن حکومت طالبان را همه شمول و انتخابی بودن حکومت مستقر در کابل، رعایت حقوق بشر و حقوق زنان و آزادی بیان اعلام کرده است.

تلاش‌های طالبان برای به رسمیت شناخته شدن حکومت این گروه تا کنون ناکام مانده است و حتی پاکستان مهم ترین حامی مالی، نظامی و سیاسی طالبان هم حکومت طالبان را به رسمیت نشناخته است.

تلاش‌های جامعه جهانی و کشورهای همسایه نیز برای اقناع طالبان برای تشکیل حکومت فراگیر و انتخابی بی ثمر بوده و گروه طالبان با همه شمول خواندن حکومت خود از پذیرفتن خواسته‌های جامعه جهانی و کشورهای همسایه ابا ورزیده است.

در هفته‌های اخیر تلاش‌هایی از سوی کشورهای مختلف شکل گرفت تا زمینه گفتگو میان طالبان و مخالفان شان را فراهم سازند که سفر امیر امیرخان متقی به تهران و دیدار با رهبران جبهه مقاومت و سفر غیر علنی ملا برادر و ملا یعقوب به مسکو در همین راستا انجام گردید.

اما در سوی دیگر کشورهای غربی نیز برای جلوگیری از افتادن طالبان در دامن تهران، پکن و مسکو حرکت‌هایی را آغاز کرده است که سفر زلمی خلیل زاد نماینده پیشین ایالات متحده آمریکا در افغانستان و دعوت امیرخان متقی و هیأت طالبان به اسلو پایتخت نروژ و گفتگو با برخی سیاسیون افغانستانی، نمایندگان جامعه مدنی و نمایندگان کشورهای اروپایی و آمریکا در همین راستا انجام گرفت.

دولت نروژ با هماهنگی آمریکا با دعوت از طالبان و فرستادن هواپیمای اختصاصی برای انتقال هیأت طالبان به اسلو به نوعی به طالبان چراغ سبز نشان داد و همزمان بانک توسعه آسیایی که ایالات متحده آمریکا از بزرگترین سهامداران آن است کمک 405 میلیون دلاری را برای افغانستان به تصویب رساند تا با این وسیله از افتادن طالبان در دامن رقبای منطقه‌ای خود جلوگیری به عمل آورند.

کشورهای غربی و  در رأس آن آمریکا هم خواسته‌های علنی از طالبان دارند و هم خواسته‌های غیر علنی؛ خواسته‌های علنی کشورهای غربی همان خواسته‌های مشترک مردم افغانستان، جامعه جهانی، سازمان کنفرانس اسلامی و کشورهای همسایه یعنی تشکیل حکومت فراگیر و انتخابی، تدوین قانون اساسی، رعایت حقوق زنان و حقوق شهروندی مردم افغانستان و احترام به آزادی بیان و آزادی اقلیت‌های دینی است که در واقع خواسته‌های درجه دو و فرعی کشورهای غربی است.

اما مهمتر از خواسته‌های رسمی و علنی آمریکا و متحدانش از حکومت طالبان، خواسته‌های غیر علنی کشورهای غربی است که درواقع خواسته‌های اصلی آنها است و از درجه اهمیت بیشتری برخوردار است و تمام تلاش آمریکا و متحدانش برای قبولاندن این شرایط و خواسته‌های بر طالبان است و به رسمیت شناخته شدن حکومت طالبان از سوی آمریکا و متحدانش منوط به برآوردن این شرایط است.

خواسته‌های اصلی و غیر علنی آمریکا و کشورهای عضو ناتو از طالبان حفظ و تأمین منافع این کشورها در افغانستان، دوری طالبان از کشورهای رقیب آمریکا نظیر جمهوری اسلامی ایران، چین و روسیه و برآورده کردن اهداف سیاسی و استراتیژیک آمریکا در منقطه به ویژه در آسیای میانه است تا از این طریق بتواند در صورت لزوم بحران را از افغانستان به چین و روسیه انتقال داده و امنیت آن‌ها را به چالش بکشند.